چند روایت می‏خوانم و بعد می‏گویم که سرّش چیست که این‌طور روی آن تأکید شده است. این روایات را هم عامه در منابعشان دارند و هم خاصه. از هر دو طریق نقل شده است که: «رُوِیَ عَن رَسُولِ‌اللهِ‌(صَلَّی‌الله‌علیه‌ِوَآلِهِ‌وَسَلَّمَ): «أَفْضَلُ الْأَعْمَالِ الْحُـــبُّ فِـــي الله وَ الْبُــغْضُ فِـــي الله» افضل اعمال همین بود که در روایت قبلی راجع به خطاب به حضرت موسی بود.روایت دیگر دوباره از پیغمبر اکرم صلوات الله علیه

:«مِنْ أَوْثَقِ عُرَى الْإِيمَانِ أَنْ تُحِبَّ فِي اللَّهِ وَ تُبْغِضَ فِي اللَّهِ»یکی از محکم‌ترین دست‌آویزهای ایمان، این است که برای خدا دوست بداری و برای او دشمن بداری. تعبر دیگری هست از پیغمبر اکرم هست که فرمودند:«الْحُبُّ فِي اللَّهِ فَرِيضَةٌ وَ الْبُغْضُ فِي اللَّهِ فَرِيضَةٌ»یعنی بر روی دوستی برای خدا و دشمنی برای او تأکید شده است. 

حال سؤالی در اینجا مطرح می‌شود که چرا این‌قدر روی این نوع رابطه تأکید شده است؟ 

پاسخ این است که چون این رابطه نقش سرنوشت‏ساز دارد. این دوستی و پیوند، یک پیوند سرنوشت‏ساز در ابعاد گوناگون وجودی انسان است. یعنی دلبستگی چه در بعد اعتقادی، چه در بعد نفسانی و چه در بعد عقلی و چه در بعد رفتاری، اعم از کردار و گفتار،‏تأثیرگذار است. 

برای همین است که تا این اندازه روی این تأکید می‌کند که مراقب باش رفاقت،دلبستگی و محبّتت فی الله و لله باشد. اگر غیر این باشد، برای تو خطرناک است.نعوذ بالله؛ زمانی چشمت باز می‏شود که دیگر راه برگشت نداری.

از صحبتهای مرحوم آیت الله آقا مجتبی تهرانی رحمت الله علیه